W latach trzydziestych XX wieku Związek Radziecki zrealizował pionierski program rozwoju nowego rodzaju wojsk. W rezultacie eksperymentu, wyprzedzając potencjalnych konkurentów, sformowano radzieckie Wojska Powietrznodesantowe (WPD), których liczebność w latach zimnej wojny była proporcjonalnie wyższa niż we wszystkich innych armiach świata. Czystka stalinowska oraz ograniczone zdolności w zakresie przerzutu zdecydowały o sposobie wykorzystania radzieckich WPD w trakcie II wojny światowej. Chociaż zostały zdeprecjonowane do rangi lekkiej piechoty jednostki powietrznodesantowe stanowiły jednak elitę wśród radzieckich formacji gwardyjskich. Po wojnie, w następstwie zmian geopolitycznych oraz kolejnej rewolucji w sprawach wojskowych spadochroniarzom przypadła w udziale rola strażników radzieckiego imperium. Wierni żołnierze Kremla zdecydowali o przebiegu interwencji na Węgrzech, w Czechosłowacji oraz Afganistanie. W trakcie rozpadu imperium, podejmując działania w punktach zapalnych spadochroniarze decydowali o stosunkowo łagodnym przebiegu procesu dezintegracji Związku Radzieckiego.

W nowych uwarunkowaniach elitę rosyjskich sił zbrojnych zaangażowano w działania bojowe prowadzone w Czeczenii, Gruzji oraz Ukrainie. Współcześnie, gwałtowny rozwój środków walki redukując prawdopodobieństwo powodzenia operacji powietrznodesantowej, podważa zasadność utrzymywania tego typu formacji. Jednakże usytuowanie geopolityczne Rosji, wielkość jej terytorium, a także zobowiązania sojusznicze sprawiają że nie mówi się o ich redukcji, ale o dalszym rozwoju.

Patronat medialny:

Dystrybucja:

Dressler Dublin sp. z o.o.