Hiszpańska wojna domowa stała się punktem odniesienia dla prowadzonej na różnych poziomach walki ideologicznej, która przynieść miała pojawienie się mitów zupełnie fałszywych z punktu widzenia tego, co rzeczywiście wydarzyło się w Hiszpanii w latach 1936-1939. Przegrana Republiki oraz utrwalenie – pomimo nadziei światowej lewicy – rządów gen. Francisco Franco przyczyniły się do sytuacji, w której w sposób naturalny większa część nieprawdziwego obrazu iberyjskiego konfliktu brała swój początek w tendencjach lewicowych. W połączeniu z nieprzekonującą propagandą ze strony frankistowskiej, upadkiem obydwu sojuszników obozu narodowego z okresu wojny domowej oraz wprzęgnięciem „postępowej” części świata (niekoniecznie związanej ze Związkiem Sowieckim) w prezentowanie stanowiska Republiki, sprzyjało to powstawaniu kolejnych zafałszowań, związanych z tą w rzeczywistości słabo rozpoznaną pod względem naukowym wojną. […]

Praca niniejsza jest pierwszą traktującą o stosunku władz Rzeczypospolitej Polskiej do iberyjskiego konfliktu na podstawie tak licznej, rozproszonej, na ogół nieznanej dotąd dokumentacji. Wykorzystano archiwalia przechowywane w Polsce, Hiszpanii, Wielkiej Brytanii, Rosji, a także materiał uzupełniający ze składnic dokumentów w Portugalii, Stanach Zjednoczonych Ameryki, Argentynie, Boliwii i Peru.

Ze wstępu